Gisteren is Super Stream Me van start gegaan: een online experiment waarin documentairemakers en televisiepresentatoren Tim den Besten en Nicolaas Veul drie weken lang zichzelf de hele dag streamen. Het experiment is gebaseerd op The Circle waarin de hoofdpersoon ook haar leven continue deelt. Ze dragen een camera met zich mee die ze kunnen draaien zodat je soms hen ziet en soms ziet wat zij zien. Kijk hier de stream of lees hier meer over het experiment.

Gisteren heb ik een paar keer een uurtje gekeken. Het is moeilijk om te stoppen met kijken, ook al gebeurt er niks. Daarnaast is het heel besmettelijk: omdat zij bekeken worden, voel ik me ook een beetje bekeken. Ik ging er meer van rechtop zitten.

Nog een paar – vast voorbarige – overpeinzingen bij dit experiment:

• Je kijkt niet echt mee als voyeur in het leven van Tim en Nicolaas. Ze zijn gewend te presenteren en dat doe ze dan ook. Ze praten tegen de camera en vertellen begeleidende dingen. Er is dus meer een gevoel van show.
• Het ligt voor de hand om dit streamen te vergelijken met vloggen. Dat past echter niet. Een vlog is – hoe spontaan en ongemonteerd het ook lijkt – een zorgvuldige achteraf constructie van alledaagsheid. Vloggers roepen op tot interactie, maar die is nooit realtime. Dat is bij Super Stream Me wel zo. “Wat zullen we doen? Wachten op meer BN’ers?” vroeg Tim net aan zijn publiek terwijl ik dit schreef.
• Het experiment doet veel eerder denken aan Call TV van vroeger. ‘s Nachts had een jolige presentator in de televisiestudio interactie met zijn publiek. Ook The Box wierp zich op: wachten tot jouw clipje aan de beurt is. Tim en Nicolaas lezen tweets voor en beantwoorden kijkersvragen. Die (bijna) directe interactie voelt eerder nostalgisch aan dan futuristisch.
• Wel passend van deze tijd zijn de voortdurend meta-momentjes. Iemand die samen met Tim en Nicolaas op een plek is, kijkt naar hun stream. Gisteren keek Nicolaas wat er te zien was toen Tim aan het douchen was. Ze bekijken hoe ze bekeken worden en reflecteren daarop. Dit nodigde (vooral) ook uit tot nadenken over – jawel – poep. De eerste keer dat Tim ging poepen was meteen de officiële highlight van de dag. Vandaag schreef Tim (uiteraard op camera) een reflecterende column over poepen op beeld.
• Tot slot werden er (al even nostalgische) vergelijkingen gemaakt met het eerste seizoen Big Brother. Ook dat voelde ik, maar er is een groot verschil. Tim en Nicolaas zijn zelf de regisseur. Daarmee sluit het experiment aan bij selfies: ook daar is de maker zowel het object als het subject. Hij heeft controle over de representatie die hij de wereld in stuurt. Tim en Nicolaas kunnen de camera omdraaien en hebben enige zeggenschap over wat in beeld komt en wat niet.

In The Circle is hoofdpersoon Mae Holland een schaapachtig personage. Ze krijgt in een oortje te horen wat ze moet doen. Ze heeft geen privacy want dat is haar opgedragen. Enig gevoel van het eind van privacy bekruipt mij helemaal niet als ik de stream kijk. We lezen niet mee met hun mails en als kijker vinden we het voorkomen normaal dat Tim over zijn poepgeluiden heen lalala’t.

Het is de bedoeling dat uit het experiment een documentairereeks voortkomt. 

Lees ook: Super Stream Me: privacy is tweerichtingsverkeer