Via de weekendbijlage van X, Y of Einstein kwam ik bij een geweldige blogpost van onderwijsjournalist Audrey Watters, oorspronkelijk een lezing uit 2015. Watters traceert de vaak vergeten geschiedenis van het onderwijs van de toekomst. Want wie denkt dat techno-optimisme in educatie nieuw is, heeft het natuurlijk mis. Hoe dachten we vroeger dat we in de toekomst zouden leren? Welke rol was daarin voor technologie weggelegd? En welke ideologieën zitten achter die wereldbeelden?

Watters heeft een aantal beelden verzameld die echt geweldig zijn, bijvoorbeeld uit de serie van illustrator Jean-Marc Côté die aan het begin van de 20ste eeuw nadacht over het jaar 2000.

De arbeid waarvan dachten (denken?) dat hij gemechaniseerd zou worden, is vaak laaggewaardeerd werk. Dat zegt uiteraard ook iets over hoe we naar onderwijs kijken, stelt Watters. In dat licht spreekt uit plannen om onderwijs verder te digitaliseren een negatieve waardering van wat docenten op dit moment doen.

In 1922 voorspelde Thomas Edison dat boeken zouden uitsterven, omdat ze weinig efficiënt zouden zijn – hij zag meer leeropbrengsten in het kijken naar films. Ik vond het opmerkelijk dat die zucht naar efficiency al in 1922 opduikt. “The future: cheaper and faster. More mechanized. More technological” schrijft Watters. Waar hebben we dat vaker gehoord?

Onderwijs zit volgens Watters vast omdat het zowel “backwards-facing and forwards-facing” is. We geven kennis door, kennis die allemaal een geschiedenis heeft, terwijl we leerlingen voorbereiden op de toekomst, waarin kennis nog onontdekt is. Niet raar dat we dan paniekeren als het gaat om behoud en innovatie.

De les die Watters wil overbrengen:

“My point is that the imagination about the future is so very intertwined in our notions of the past and the present. And if we let Silicon Valley, for example, erase the history of education technology, if we allow Silicon Valley to dictate the present terms for education technology, then we are stuck with its future, its corporate, libertarian vision.”