Eerder schreven we hier over de juridische grijze zone als het gaat om kunst gemaakt door AI. Van wie zijn die beelden eigenlijk? Van degenen op wiens beelden de AI getraind is? Van de AI? Van haar makers van de AI? Of van de creatieve geest die heeft bedacht dat een ‘konijn in de stijl van Matisse’ geinig is (in dit geval: ik)? Er gloort wat helderheid aan de horizon.

Het United States Copyright Office heeft een beleidsrichtlijn uitgevaardigd waarin staat dat visuele of literaire kunstwerken die AI gebruiken nu mogelijk in aanmerking komen voor auteursrechtregistratie. Dat schrijft het kunstforum Hyperallergic. Het bureau wil dat doen op een case-by-case-basis. Er wordt daarbij een onderscheid gemaakt tussen ‘werk’ dat simpelweg het resultaat is van een ingegeven opdracht – mijn Matisse-konijn – en werk dat de verzinsels van de AI op een “sufficiently creative way” doordenkt. Redacteur Rhea Nayyar:

“In order to get submissions approved for copyright registration, the office states that “applicants have a duty to disclose the inclusion of AI-generated content in a work,” and should provide an explanation outlining the human-authored elements that were contributed versus the AI-assisted elements. In the eyes of the Copyright Office, the human hand has the upper hand for now, which should be a relief for practicing artists concerned about AI encroaching on the commissions and freelance market.”

De wortels liggen volgens Hyperallergic in een beslissing die het Supreme Court in 1884 nam over fotografie. Het Hooggerechtshof oordeelde toen dat een foto niet zomaar een mechanisch proces is, maar een auteurswerk gebaseerd op beslissingen van de maker over bijvoorbeeld de enscenering.

Beeld: Linda’s helden, een collectie van drie AI-beelden gemaakt met Dall-E 2