Een opmerkelijk inzicht uit een scriptie over reality-TV van een van mijn studenten: haar respondenten vinden de confessional (waarin de camera alleen één deelnemer filmt) authentiek. Dat is opmerkelijk, want de confessional is juist een moment waarop de productie (die dan vragen stelt) heel sturend kan zijn. Het is exemplarisch voor hoe weinig kijkers weten

In de realityserie RuPaul’s Drag Race wordt zogenaamd gezocht naar “America’s next drag superstar”. Dragqueens strijden om de titel en wie wint mag zich verzekerd voelen van aandacht en werk. Het imperium van RuPaul is veelomvattend: niet alleen de Amerikaanse versie, maar ook gelokaliseerde versies in diverse landen, popmuziek en theatershows. RuPaul fungeert daarbinnen als

Emoties horen niet thuis in de publieke sfeer, zo vond men vroeger. Inmiddels kunnen we ons bijna geen publieke sfeer meer zonder voorstellen: op het Journaal zien we boze of verdrietige burgers en in kranten beginnen journalisten en opiniemakers hun essays met persoonlijke anekdotes. De private emotie is geëmancipeerd, stelt Huub Wijfjes. Hij hield in

Waarom kijken mensen zo graag naar Temptation Island? Naar B&B Vol Liefde? Naar Special Forces VIPs? Ik krijg de vraag vaak, ook al heeft de steller zelf meestal een eigen antwoord paraat: leedvermaak. Dat is voor mij als mediawetenschapper een veel te ‘platte’ verklaring voor het succes van dit genre. Betekenisgeving gaat verder dan dat.

Deelnemers aan reality-tv worden kortstondige celebs en dat heeft gevolgen. Roem betekent geld, maar vooral ook ellende. NRC Handelsblad sprak met deelnemers aan Temptation Island en het managementbureau dat hen onder contract heeft staan. Star Entertainment heeft alle verleiders en alle koppels onder contract. Ze zijn in te huren om langs te komen in discotheken, voor €475 per 90

Realitytelevisie biedt een blik op een wereld die misschien niet de jouwe is. Zo vind ik het heerlijk om me te vergapen aan Teen Mom, waarin Amerikaanse tienermoeders gevolgd worden. Zij zijn niet alleen moeder en Amerikaans maar komen bijna allemaal ook uit de lagere klasse. Klasse speelt vaak een rol bij reality: er zijn

Een van de meest fascinerende realityseries is MTVs The Hills. De beelden zijn van hoogwaardige kwaliteit en de deelnemers bijzonder mooi in styling en presentatie, waardoor de serie een gevoel geeft fictie te zijn. Die wordt versterkt door de focus op de liefdeslevens van de deelnemers in de glamoureuze LA-scene. Dit versterkt de vraag bij

Twee opmerkelijke uitspraken in korte tijd achter elkaar van de rechtbank over deelnemers van realitytelevisie. Een deelnemer aan Idols (geproduceerd door FremantleMedia) en een deelnemer aan Mijn Leven in Pijn (van Blue Circle) klaagden de makers aan omdat zij niet wilden dat hun deelname uitgezonden werd. In beide gevallen werden zij in het ongelijk gesteld. De rechter

Een van mijn all time favoriete realityseries is weer begonnen: Temptation Island. In de jaren ’00 bracht Veronica zeven seizoenen van het programma waarin koppels worden uitgedaagd ‘de ultieme relatietest’ aan te gaan. Op een tropisch eiland worden stelletjes apart gezet en blootgesteld aan tien hitsige vrijgezellen die er alles aan doen om de bezetten

Er wordt in Nederland veel geklaagd over verruwing van omgangsvormen. Meestal wordt er dan gewezen naar GeenStijl en sociale media. Het is jammer dat een internationaal perspectief daarbij ontbreekt. Bovendien zijn er ook andere voorbeelden te vinden dan online media. In een artikel [abstract] uit 2012 wordt zogeheten belligerent broadcasting onder de loep genomen: ruziezoekende televisie.

Het is een nieuw subgenre in reality tv: programma’s waarin mensen hun psychische stoornis overkomen. Voorbeelden zijn The Undateables (NPO), Tourette on tour (RTL), Geef mij je angst (RTL), Doe even normaal (NPO) en Levenslang met Dwang (RTL). In de eerste aflevering van het nieuwe seizoen buigen de Mediadoctoren zich over de opbrengst van zulke programma’s: wat hebben deelnemers, programmamakers

Vanochtend kwam het streamexperiment van documentairemakers en televisiepresentatoren Tim den Besten en Nicolaas vroegtijdig tot een einde. Continu bekeken worden brak ze uiteindelijk op. Na de eerste dag schreef ik hier een paar overpeinzingen bij het project. Wat is daaraan toe te voegen twee weken later? De redactie wilde spelletjes spelen en dat belemmerde het experiment. De