Second Life bestaat al tien jaar. Voor velen is de virtuele wereld allang dood. Midden in de jaren ’00 was het een hype. Bedrijven als Disney probeerden geld te verdienen in wat sommigen zagen als het verlengstuk van onze offline wereld. Media schreven paniekverhalen over de seks en het geweld. Daarna droogde de aandacht van

Student journalistiek Bram van Montfoort wilde graag een journalistiek project crowdfunden. Het was even zoeken maar uiteindelijk besloot hij in te haken op een recente morele paniek: internetverslaving. Hij zou een jaar lang afzien van internet en mobiele telefoon en vervolgens gaan schrijven over zijn ervaringen. Dat is gelukt en zijn boek Een Jaar Offline

Een belangrijke bron van angst én hoop uit de begindagen van het internet was dat je je er anders kunt voordoen dan je bent. Zo zagen velen een grote belofte in het spelen met je genderidentiteit, iets dat mogelijk is in online role playing games. Uit onderzoek weten we echter dat lichamen ‘meegenomen’ worden online.

De omgeving die voor spelers is gemaakt in een game wordt meestal virtuele wereld genoemd. Het idee hierachter is dat de stad, het land of de wereld uit de game verschilt van de echte wereld. Game onderzoeker Vili Lehdonvirta laat echter zien dat dit onderscheid onhoudbaar is. Zo kunnen de inwoners van virtuele werelden niet