De film Predator (1987) was een enorm succes. In zekere zin is het een van ‘de meest 80ies’ films ooit: conservatief, over-the-top, anti-communistisch en vol Vietnam-trauma, hyper-masculien en overdadig gewelddadig. Tegelijkertijd laat de film zich niet zo makkelijk vangen: is het actie of horror? En wat ís de predator nou precies? Zoals in goede enge

Van alle filmgenres heeft horror wellicht de meest herkenbare genre-elementen: een gezin trekt in een oud huis, de hond wil er niet naar binnen, de dochter vindt een oud speeldoosje. Deze gebeurtenissen zijn precies het begin van het centrale verhaal van The Conjuring, van regisseur James Wan uit 2013. Hoe kan het dat iets zo

Stephen King schreef meer dan zestig boeken en ruim tweehonderd korte vertalingen. Hij gaat daarbij meestal uit van een ‘wat als’-principe: wat als een auto bezeten is? Wat als een schrijver een ongeluk krijgt en wordt opgevangen door zijn grootste fan? Zijn werk is daarom geliefd bij filmmakers die zulke ‘high concept’-verhalen goed kunnen pitchen bij

Horror is eng, maar eng is ook fijn. Ter gelegenheid van Halloween (vandaag!) maakte Geeky Dingen een podcast over een van de oudste filmgenres: horror. Ze hebben het uitgebreid over genreconventies, die voor horror heel herkenbaar zijn en waarmee regisseurs flink spelen, over de betekenis van horror voor kijkers en over wat horror al dan

Horrorfilms zijn er om te griezelen, de ervaring staat gelijk aan het genre. Dat is niet alleen de common sense-opvatting, is het ook consensus binnen filmtheorie. Filmwetenschapper T.S. Kord denkt daar anders over. In een recent artikel [abstract] betoogt ze dat ze dat horrorfilms niet primair scary rides zijn maar ook, en vooral, guilt trips.

Slenderman is een griezel. Het is een dunne, lange man met een uitdrukkingsloos gezicht. Hij rooft kinderen, liefst uit het bos. Slenderman lijkt al heel oud: er zijn gravures die uit de zestiende eeuw lijken te komen. Lijken, want dat is niet zo. Slenderman  ‘bestaat’ pas vier jaar en hij is bedacht door een Amerikaan

‘Lage cultuur’ toont vaak beelden die we niet willen zien. Afgehaakte ledematen en liters bloed, maar ook vrouwenhaat en kannibalisme. In een recente blogpost beschrijft Jenn Frank waarom zij als feminist zo graag naar horrorfilms kijkt en zo graag games speelt. Horrorfilms zijn transgressief: ze overschrijden bestaande normen. Omdat we van het genre een aantal

Horror is vooral op het grote scherm te zien. In serieformaat op televisie lijkt het genre minder te werken. American Horror Story laat zien dat het wel kan. De serie zit goed in elkaar, heeft geweldige acteurs maar is bovenal pakkend omdat de typische horror (afgehaakte ledematen, seriemoordenaars, klopgeesten) vooral gebruikt wordt om te laten zien