Het verbreken van banden met familie is moeilijk. De ‘natuurlijke’ opvatting is immers dat bloed dikker is dan water. Familie zou juist voor altijd zijn. Recent onderzoek van socioloog Karl Pillemer van Cornell University laat zien dat zulke breuken in Amerika opvallend vaak voorkomen. Hij hield een survey onder volwassen Amerikanen en vond dat maar liefst 27 procent vervreemd is van een naast familielid. De meest voorkomende breuk is die tussen ouder en volwassen kind, waarbij meestal het kind het contact verbreekt.

Het is lastig om dit percentage te duiden, omdat er geen historische data zijn en het dus niet mogelijk is om een trend aan te geven. The Economist, die over het onderzoek schrijft, stelt dat veel sociologen en psychologen vermoeden dat vervreemding toeneemt in de VS. Het artikel wijdt de stijging aan groeiend individualisme dat persoonlijk geluk vooropstelt. Het maakt het makkelijker om je los te maken van misbruikende ouders of ouders die op enig andere wijze je welzijn in de weg staan.

De toon van het artikel is desondanks opmerkelijk negatief. De nadruk ligt op de zware emotionele kosten. Zoals gebruikelijk bij The Economist staat er geen naam van een redacteur bij. De anonieme auteur haalt uit naar sociale media:

“Threads on internet forums for people who want to break ties with their parents reveal strangers labelling people they have never met as narcissistic or toxic and advising an immediate cessation of contact. This may make it easier to shelve feelings of guilt.”

Naast individualisme wordt ook gewezen op de rol van therapie. Therapeuten zouden voorzichtiger moeten zijn bij het wijzen op familieproblemen als oorzaak van persoonlijk ongeluk.

Cijfers over dit soort breuken in Nederland of andere Europese landen ontbreken. Volgens het artikel liggen de percentages in Amerika zo hoog vanwege de hogere geografisch mobiliteit daar (er wordt meer en over grotere afstanden verhuisd, wat het eenvoudiger maakt om familie achter te laten) en het hogere aantal gescheiden ouders.