Haat komt op sociale media zelden van één persoon. Vaak is iemand doelwit van een storm aan reacties, niet zelden aangemoedigd of aangestuurd door iemand met veel volgers – zie deze recente column van Sander Schimmelpenninck over Wierd Duk en Geert Wilders. In de wetenschappelijke literatuur wordt dit networked harassment genoemd – als vertaling stel

In 2009 begon ik met Twitter en bloggen en vrijwel direct kreeg ik te maken met online haat. In iedere workshop over wetenschapscommunicatie die ik geef keert het onderwerp terug. In de afgelopen 15 jaar heb ik haatcomments zien verergeren, zowel qua toon als qua volume. Haat en lastigvallen gaat ook steeds vaker op een

Het internet is een aantrekkelijke plek voor extremisten. Het is gedecentraliseerd en daardoor moeilijk te reguleren, en iedereen heeft er toegang toe. De decentrale aard maakt het ook bijzonder geschikt voor netwerken van losse groeperingen en de mogelijkheid anoniem te zijn is aantrekkelijk voor extreme denkers. Extreemrechts maakt daarom gretig gebruik van allerlei online ruimtes,

Sexting is gezond: vertellen wat je lekker vindt is communicatie. Het kan vermakelijk zijn en/of bevredigend, en je zelfvertrouwen vergroten. Sexting is niet leuk als het ongewenst is. Sterker, net zoals verkrachting geen seks is zou je het ongevraagd en ongewenst versturen van seksueel getinte berichten niet moeten zien als sexting maar als seksuele intimidatie

Het succes van Trump wordt vaak deels toegeschreven aan zijn gebruik van Twitter. Ook Wilders wordt geroemd vanwege de manier waarop hij het platform inzet om zijn boodschap te verkondigen. Op sociale media kun je direct met je volgers communiceren, wat ze bijzonder geschikt zou maken voor populisten. Zij worden dan ook veel geretweet en

‘Alt-right’ is volop in het nieuws. De aanduiding wordt gebruikt als verzamelterm voor groepen in Amerika. Er is daarbij veel kritiek: is het niet beter om deze mensen extreem-rechts te noemen, of nazi’s? Een probleem daarbij is juist dat de alt-right geen eenduidige groep is – niet in hun politieke ideologie en niet in hun

The Americans is een recente dramaserie die zich afspeelt in de jaren ’80. Een doodnormaal gezinnetje in een buitenwijk van Washington DC, papa-mama-en-twee-kindjes. Maar de vader en moeder blijken Russische spionnen te zijn, die meedogenloos mensen vermoorden voor de Grotere Zaak. De aantrekkingskracht zit in het griezelen om het onbekende: jouw buren kunnen zomaar infiltranten zijn.

In definities van wat een fan is, wordt vaak benadrukt dat het gaat om gevoel en emotie, om een intense band. Fan zijn is een publieke performance: je maakt jezelf zichtbaar als fan in een bepaalde gemeenschap. Een fan heeft hierbij een positieve band met zijn idool. Maar celebs trekken niet alleen fans aan. Er

Wanneer er een jong of beroemd iemand plots overlijdt, ontstaan er vaak rouwplaatsen online. Het gaat dan om condoleanceregisters of herinneringssites waar mensen hun medeleven kunnen uitdrukken. Zulke plekken trekken trollen aan: mensen die hatelijke reacties achterlaten om gebruikers te sarren. Dit wordt RIP trolling genoemd. Whitney Philips onderzocht [open toegang] het fenomeen en stelt

Haatsites zijn een vreemd internetfenomeen. Net als fans willen haters hun affiliatie met een bepaald persoon of fenomeen uit populaire cultuur laten zien. Ze zoeken anderen op die hetzelfde denken over deze ster of serie. Voor haat jegens de intens populaire boek- en filmfranchise Twilight is er zelfs een speciaal woord: twi-hate. Op Facebook bestaan