Home / Blog / Shazam tijdens de film

Shazam tijdens de film

LATER LEZEN

Een bezoek aan Drive, de nieuwe arthouse-actiefilm met Ryan Gosling in de hoofdrol, leverde een nieuwe ervaring op. Bepaalde scene’s – zoals deze – worden nadrukkelijk begeleid door een retro-klinkende soundtrack. In de bioscoopzaal zaten meerdere mensen tijdens die delen van de film met hun smartphone in de lucht. De blauwe cirkeltjes gingen rond: Shazam, software die muziek herkent, deed zijn werk. Er hoefde niet na afloop gezocht te worden op internet, titel en artiest werden direct vastgelegd.

Bepaalde mensen stoorden zich aan dit gedrag, anderen namen het over. Het strookt in ieder geval niet met het idee van de stille en onbewogen kijker in het duister. Dat idee is voor de mensen die zich ergerden aan de smartphones ogenschijnlijk de norm waaraan iedere bezoeker moet voldoen. Maar het is juist interessant om te zien dat het gedrag in bioscoopzalen allesbehalve vaststaat.

Een historische blik op filmpubliek relativeert: William Friedman Fagelson stelt in zijn artikel [abstract] over Amerikaanse cinema ten tijde van de Tweede Wereldoorlog vast dat het gebruikelijk was dat het publiek de film luidkeels becommentarieerde en schreeuwend en sissend begeleidde. En uit Richard Butsch’ eerste hoofdstuk [PDF] in Movies and American Society blijkt dat bioscopen rond 1930 min of meer dienst deden als buurthuizen. Tijdens de film werd bijgekletst en kinderen vlogen de zaal door. Er was een hoge mate van interactie tussen publiek en projectionist: die spoelde bijvoorbeeld de film door als het pubiek het sein ‘saai’ gaf. Is hiermee het Shazam-gebruik gerechtvaardigd? Nee, maar het is in ieder geval duidelijk dat het gedrag van bioscooppubliek niet onveranderlijk is.  Welk gedrag wenselijk is, is continu inzet van sociale onderhandelingen, die tijd- en plaatsgebonden zijn.

TAGS
DEEL DIT BERICHT