De allerlaatste aflevering van een televisieserie is een bijzondere. Het biedt de makers ongekende vrijheid omdat ze niet na hoeven te denken over hoe ze de volgende keer weer de kijkers trekken. In een recent artikel [abstract] analyseren John en Maria Corrigon de finales van Seinfeld en The Sopranos. Beide invloedrijke series kenden bijzondere laatste afleveringen, “both of which provoked, puzzled, and even angered their audiences by refusing to provide conventional conclusions to their series” (p.92).

De auteurs gebruiken voor hun analyse het concept flow van Raymond Williams. Williams beschrijft de aard van televisie als een van flow: je gaat van het ene programma over in het andere, maar je wordt ook gebonden aan de volgende week. Het is het oneindige idee van ‘wordt vervolgd’ of ‘straks meer’ waardoor de kijker blijft kijken.

Zowel Seinfeld als The Sopranos eindigden niet zoals hun publiek dat wilde. De laatste Seinfeld bekritiseert de kijker en zijn verwachtingen; de laatste The Sopranos breekt met de genretradities van televisie. Beide afleveringen bieden geen closure (of zoals de auteurs dat noemen: een orgasme voor de masturbatie die het kijken is) en gaan – heel postmodern – niet mee in het lineaire idee van flow. Volgens de auteurs kunnen de eindes worden gezien als een kritiek op het consumentarisme van de televisie-industrie. Hoewel het merendeel van het publiek het niet waardeert, is dit een teken van de creatieve ruimte die makers hebben in zo’n laatste aflevering.

Tot slot: frustratie met ketchup speelt in beide afleveringen een rol. Zowel George als Tony worstelen met ketchup. Deze quote – die wellicht voor sommigen wat hoogdravend is – vat pakkend het argument van de auteurs samen:

In this seemingly coincidental, intertextual echo of the first scene of the Seinfeld finale, Chase [Sopranos-producent, LD) uses the bottle within the setting of commoditized sexuality to simulate failed masturbation, figuratively foreshadowing the audience’s relationship to this specific televisual experience as the incapacity to achieve orgasm or a “happy ending.” Although in Seinfeld the empty ketchup bottle suggested that the larger product, the Seinfeld series itself, had exhausted its content, here, in The Sopranos, Chase indicates that his work will not submit to the demands of consumption (p.99).