Emoties horen niet thuis in de publieke sfeer, zo vond men vroeger. Inmiddels kunnen we ons bijna geen publieke sfeer meer zonder voorstellen: op het Journaal zien we boze of verdrietige burgers en in kranten beginnen journalisten en opiniemakers hun essays met persoonlijke anekdotes. De private emotie is geëmancipeerd, stelt Huub Wijfjes. Hij hield in

Deze week besloot de mol in de lopende versie van het Belgische Wie is de Mol te stoppen. Philippe Minguet was zichzelf kwijt en kon de druk niet meer aan. Hij voelde zich constant verdacht, ook al verdachten zijn mede-kandidaten hem niet. Wantrouwen aanwakkeren is de kern van het programma, niet voor niets zijn de

TikTok is er niet alleen voor toffe dansjes en grappige katten. Er wordt ook informatie doorgegeven, over taarten bakken maar ook over vaccineren. Dat betekent dat TikTok, net als andere platformen, iets moet doen aan de verspreiding van desinformatie. Ze gaan dit doen in de vorm van een mediageletterdheidcampagne, schrijven ze op hun blog. De

Online wacht een fabeltjesfuik, liet Arjen Lubach zien in een veelbesproken item over complottheorieën. Vaak is het juiste antwoord op een vraag snel gevonden, doorzoeken leidt dan alleen maar tot verwarring. Complotdenkers roemen zichzelf om hun diepe graafwerk, maar het is juist dat graafwerk dat ertoe leidt dat ze ‘down the rabbithole’ gaan. Zij schermen

Black Mirror is een spraakmakende serie. De makers houden ons een zwarte spiegel voor die laat zien wat er kan gebeuren als we niet beter nadenken over de rol van technologie in ons leven. Deze mediakritiek is aansprekend: je hoort vaak mensen zeggen dat iets ‘net een aflevering van Black Mirror is’. In deze aflevering

Influencer zijn is een baan: het is een manier om geld te verdienen. Dat kan bijvoorbeeld door sponsordeals aan te gaan: in je foto’s of video’s plaats je een product of doe je een aanbeveling omdat je daarvoor betaald wordt door een bedrijf. De grootste doelgroep van influencers zijn tieners, een groep die bedrijven graag

We leven in tijd met veel zorgen over de betrouwbaarheid van bronnen. Dat roept de empirische vraag op hoe mensen met informatie omgaan. Controleren ze hun bronnen? Willen ze wel wat nieuws leren? Pew Internet onderzocht volwassenen Amerikanen en kwam tot een interessante typologie van ‘informatie-disposities’, oftewel verschillende soorten engagement met informatie. Er werden vijf

Fake news is misschien een nieuwe term, het concept zelf is veel ouder. Opzettelijke misinformatie voor politieke doelen heette vroeger propaganda, een term die gek genoeg in onbruik lijkt geraakt na de val van de Sovjet-Unie. Mediawijsheid is ook een nieuwe term, maar ook hier geldt dat het idee veel ouder is: ook vroeger bedacht

Native advertising is een gecamoufleerde manier van reclame maken. De advertentie wordt geplaatst in een vertrouwde omgeving. Er zijn verschillende vormen, zoals gesponsorde content – zie dit stuk op Emerce over native advertising in 2016. Consumenten houden niet van reclames en doen van alles om ze te vermijden. In reactie daarop zijn adverteerders steeds subtielere vormen

Mediaopvoeding richt zich op ouders. Er wordt daarbij geen onderscheid gemaakt tussen ouders van Marokkaanse afkomst of ouders van Nederlandse afkomst. Niemand wil immers dat hun kroost het slachtoffer wordt van grooming. Via Justine Pardoen op Twitter stuitte ik ook een nieuwe brochure van Mira Media over interculturele mediaopvoeding. Dat doe je blijkbaar niet alleen

In deze digitale tijden vinden we het belangrijk dat jongeren ook digitale vaardigheden aanleren. Deze vaardigheden worden vaak samengevat met de term digitale geletterdheid. Het gaat dan bijvoorbeeld om het effectief zelfstandig informatie kunnen zoeken, selecteren, beoordelen en delen. Het ligt voor de hand om de school aan te wijzen als aanstuurder van zulke vaardigheden. Kennisnet liet

Een kritisch begrip van de media is een onderdeel van mediawijsheid, een term die volgens voorstanders noodzakelijk is voor deelname in onze samenleving. Hoe moet zo’n kritisch begrip eruit zien? Gaat dat over de tekst, of ook over de productiecontext? En wat zijn de gevolgen van zulk kritisch begrip op democratische participatie? In een recent artikel