Goede opening credits worden vaak net zo iconisch als de serie die ze inleiden. De band The Rembrandts ging van halflege concertzaaltjes naar uitverkochte zondagmiddagmatinees toen hun nummer I’ll be there for you werd gebruikt in Friends. En de bombastische intro van Game of Thrones was zo sterk, dat-ie werd hergebruikt voor House of the Dragon. De intro zet de toon.

In de openingsminuten van de geweldige HBO-serie Watchmen zit een klein jongetje in de bioscoop te kijken naar een stille film over Bass Reeves, een van de eerste zwarte deputy U.S. Marshalls in Amerika. Ondanks de begeleidende pianomuziek zijn er sirenes hoorbaar. Want buiten de bioscoop staan de straten in brand. Letterlijk en figuurlijk. Winkels worden geplunderd,

Alsof ze iedere week een hand gekookte spaghettislierten tegen de muur gooiden om te kijken wat er bleef plakken. Zo had ik tot voor kort de release-strategie van Netflix van de afgelopen jaren omschreven. Het was mij namelijk al een tijdje niet helemaal meer duidelijk wat de visie van de streamer omtrent nieuwe series precies

Wie had er een Game of Thrones spin-off over Jon Snow op z’n verlanglijstje staan? Ik in ieder geval niet. Dat House of the Dragon – over het begin en het einde van House Targaryen – niet de enige nieuwe serie zou zijn die het GoT-universum gaat uitbreiden, wist ik. Maar dat er mensen zijn die willen weten hoe

Eerder schreef ik voor NRC hoe tv-series regelmatig in meervoud lijken te komen. Dan heeft de ene streamer een serie over een DNA-test die je soulmate kan voorspellen, komt de andere twee weken later met een serie over een test die, je raadt het al, aan de hand van je DNA kan voorspellen wie je soulmate

Ik heb de eerste afleveringen van het nieuwe, uitgestelde en lang naar uitgekeken seizoen van Succession gezien. Ik wéét wat er gebeurt na die schokkende persconferentie waarin Kendall Roy zijn vader voor de haaien gooide. Ik weet ook of het kleine glimlachje dat danste rond Logan Roys lippen in die seconden voordat het beeld op

Weet je nog hoe je vroeger gewoon de tv aanzette, middenin een film of serie viel en dan gewoon bleef kijken? Of dat je pas halverwege seizoen 2 toevallig voorbij een serie zapte, om vervolgens wekelijks trouw te kijken – ook al snapte je soms niet waar ze het over hadden omdat je seizoen 1

Ze is “gefascineerd en misschien zelfs wel een beetje geobsedeerd” door de Apocalyps, aldus Lori Nix over zichzelf. Geen verrassende onthulling wanneer je het werk van de Amerikaanse kunstenaar bekijkt. Haar koffietafelboek The City staat vol met foto’s van bijzonder gedetailleerde diorama’s van een fictionele stad jaren nadat het werd verlaten door de mensheid en beschaving na een natuurramp of een door mensen veroorzaakte catastrofe. Nix, die

Hebben tienermeisjes van nu nog slechte foto’s van zichzelf? Wordt eenselfie die ook maar een beetje minder flatteus is, niet direct gedelete? Hoe anders was het vroeger. Ik weet nog hoe ik me voelde bij de drogist als ik mijn net ontwikkelde foto’s ging ophalen. Op hoeveel foto’s zou ik dit keer m’n ogen dicht hebben? De serie More than Violet van Julia Peirone bestaat enkel

“Mode is iets dat je volgt als je nog niet weet wie je bent, zorg ervoor dat je altijd goed gekleed gaat.” Dit advies kreeg een kleine Lourens Loux Gebhardt ooit van zijn opa. Dat hij dit advies ter harte heeft genomen, is een understatement. Gebhardt, beter bekend als Loux the Vintage Guru, moet een van de meest stijlvolle en

Wat is de laatste foto die je met je telefoon nam? Het lijkt een simpele vraag die kunstenaar en filmmaker Ivan Cash stelt aan wildvreemden op straat. Toch is het antwoord vaak verrassend, soms vreselijk cliché (neem bijvoorbeeld het jonge meisje in LA dat sexy foto’s van zichzelf maakte omdat een modellenscout haar dit heeft gevraagd) maar bovenal erg intiem. Want wat als de laatste foto

De zwemmende baby, het zebrapad op Abbey Road, de banaan van Andy Warhol – een goede albumhoes kan net zo iconisch en herkenbaar zijn als de muziek op de plaat. Dat bewijst Harry Heaton met zijn vermakelijke Lego Albums-tumblr maar weer. Zijn ‘legoversies’ van (beroemde) albumcovers zijn vrijwel allemaal in één oogopslag te herkennen. Nu is het – helaas – niet zo dat Heaton alle hoezen legosteentje voor legosteentje namaakt, hij