In zijn beroemde boek Subculture: The meaning of style stelt Dick Hebdige dat stijl de communicatie van verschil is. Sterker, hij betoogt – door bijvoorbeeld punk te analyseren – dat het hele punt achter de stijl van zulke spectaculaire subculturen de opzettelijke communicatie van verschil is (p.102). Hebdige is (nog steeds) zo populair omdat zijn werk een heel bruikbare lens biedt om mee naar jeugdculturen te kijken. Dat werkt ook met de achttiende-eeuwse subcultuur van de macaroni’s.

Theatrale stijl 
De macaroni’s waren jonge, Engelse edelen die op hun grand tour verschillende culturen hadden gezien en die samenbrachten in een spectaculaire, theatrale stijl. Ze worden vergeten genoemd, al is er overal informatie over ze beschikbaar. Uit een zo’n blogpost leren we dat de macaroni’s hun reizen vastlegden. Fotografie bestond nog niet, dus lieten ze hun portretten schilderen met op de achtergrond de toeristische bezienswaardigheden.

Macaroni’s maakten zichzelf op naar Frans voorbeeld, met rouge op de wangen en gigantische bepoederde pruiken, volgehangen met juwelen. In hun stijl zou je een vorm van politiek verzet kunnen lezen:

“Britain was at war with France at the time and the import of French silk had been banned, but the fashionable elite would smuggle in their own superior quality silks in the most avant-garde of designs for their return into British high society. Lace ruffles exploded from contrasting cuffs and collars of French silk coats were swept back to expose the most delicately embroidered waistcoats, partly unbuttoned of course, to display a riot of chest brooches.”

Een andere blogpost stelt dat de macaroni’s bestaande stijlen overdreven, een fenomeen dat Hebdige toe-eigenen en bricolage noemt. Daarbij speelden ze met gendergrenzen. Er waren ook vrouwelijke macaroni’s, de macaronesses.

Irritatie en spot
Volgens Wikipedia komt de naam daadwerkelijk van de Italiaanse pasta, die ze op reis hadden leren kennen. De term werd al snel spottend gebruikt, in de toen net opkomende massamedia. Er zijn veel spotprenten van macaroni’s te vinden. Een artikel op JStor noemt ze zelfs “the first great subject matter of the mass-produced caricature”. Er waren tijdschriften met titels als Macaroni Magazine die kortstondig goed verdienden aan de irritatie.

Het volk beleefde dus lol aan deze subcultuur, maar ging hun stijl ook imiteren. Dat was uiteindelijk de genadeslag voor de macaroni’s. Zoals Hebdige beschrijft hoe de incorporatie van punk door mainstream kledingketens een van de redenen was waarom punk tot een einde kwam, zo haalde ook hier de populariteit van deze stijl de angel uit het gebeuren. Je kunt dan immers geen verschil meer communiceren.

Aanvullend weetje: in het liedje ‘Yankee Doodle’ uit de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog zit de frase ” Yankee Doodle, came to town riding on a pony. He stuck a feather in his cap and called it macaroni”. De betekenis, zoals uitgelegd in dit NPR-artikel: je kunt niet zomaar een macaroni zijn, er is meer nodig om tot deze subcultuur te behoren.