Dat het gelach bij de meeste sitcoms niet ‘echt’ is en veelal aangedikt wordt door een extra geluidsspoor te gebruiken is bekend. Het idee achter het gebruik van deze lachbanden is gebaseerd op de gedachte dat positieve emoties, zoals lachen, aanstekelijk werken. Lachbanden zouden dus de positieve associaties met de sitcom verhogen en het kijken erna aangenamer maken, zo de theorie. Dat dit niet altijd opgaat, laat de groeiende kritiek aan de inzet van lachbanden zien. Zo ervaren veel kijkers het ‘valse’ gelach als irritant en betuttelend. Een aantal producenten heeft deze kritiek dan ook serieus genomen en sitcoms zonder lachband op de markt gebracht, zoals bijvoorbeeld de serie Chuck.

Desalniettemin neemt deze kritiek niet weg, dat lachbanden wel degelijk een effect kunnen hebben. Dit wordt pijnlijk duidelijk als men naar deze clips kijkt waarbij de lachbanden eruit zijn geknipt:

De pointes lijken zo helemaal niet grappig meer en de dialogen zijn traag en leeg en lijken beroofd van alle jovialiteit.

Het effect van lachbanden komt tevens ook duidelijk naar voren als lachbanden toegevoegd worden in scènes die eigenlijk helemaal niet grappig zijn: