De term one hit wonders kennen we vooral uit de popmuziek. Zo hoorden we na ‘Tubthumping’ nooit meer wat van Chumbawamba, was ‘No Rain’ de enige hit van Blind Melon en kan niemand een ander nummer van Dexy’s Midnight Runners noemen dan ‘Come On Eileen’. One hit wonders kunnen ook in andere sectoren voorkomen, zoals in de literatuur (Joseph Heller scoorde alleen met Catch-22, Margaret Mitchell schreef na Gone With the Wind niets meer). Op televisie staat het fenomeen bekend als de Seinfeld-vloek: de cast van Seinfeld heeft daarna nooit meer succes gehad (met uitzondering van Julia Louis-Dreyfus). Ook in de sport bestaat het: sporters die slechts een maal scoorden.

In de New Yorker verscheen een artikel over one hit wonders in de game-industrie, meer specifiek over Candy Crush Saga. Dit is een verslavend spelletje dat uitzonderlijk populair is. De maker van het spel is King Digital Entertainment. Met een omzet van twee biljoen dollar (!) vindt het Ierse bedrijf het een goed idee om naar de beurs te gaan. Volgens de New Yorker is dat juist een slecht idee, omdat tachtig procent van de omzet gehaald wordt uit dit ene spelletje en omdat Candy Crush een bevlieging is: “Candy Crush is still a fad, and, like all fads, it will fade”. King maakt al tien jaar games. In 2013 verdiende het bedrijf tachtig keer zoveel als in 2012: niet omdat het eindelijk had achterhaald hoe je games verkoopt of hoe je echte goede games maakte: “it just caught lightning in a bottle”, oftewel ze hadden ontzettend veel geluk. Dat is aardig, maar het is een slecht idee om in dat bedrijf te investeren.