Barcelona is een van de populairste bestemmingen in Europa én een van de eerste steden waar verzet klonk tegen wat in de literatuur tourismification van steden wordt genoemd: steden worden onder de voet gelopen door toeristen, met allerlei schadelijke gevolgen. In een recent artikel [abstract] analyseren Francesc González-Reverté en Anna Soliguer-Guix Spaanse krantenberichten over toerismeficatie.

Liftende jongeren voelt als iets uit het verleden. Het wordt nog wel gedaan, maar niet meer in dezelfde mate als voordat er OV-studentenkaarten en goedkope bussen & vluchten waren. Bij toeval stuitte ik op een artikel uit 1978 [abstract] waarin een aspect van de toenmalige liftcultuur wordt onderzocht: bullshitting. Dit lullen of overdrijven is een manier

Tijdens een van mijn backpacktrips was ik in in het zuiden van Laos, in een gebied bekend als de 4000 Islands. Een mede-backpacker kwam langsgefietst en vroeg me wat ik betaalde voor mijn bungalow. Ik meen me te herinneren dat het $2 per nacht was. Triomfantelijk verkondigde hij dat hij maar $1 voor de zijne betaalde, waarna

Malate is een toeristische buurt van Manilla. Het is een geliefde vakantiebestemming van veel homo’s uit het westen. Het is daarmee ook het werkterrein van de jonge Filipijnen die met seks geld verdienen. De homoseksuele scene kenmerkt zich door grote ongelijkheid. Zo worden lokale homo’s door eigenaren van clubs en bars anders behandeld dan de

Toeristen zijn vaak bezig met tegenstellingen tussen authentiek en toeristisch, de echte cultuur of de oppervlakkige toeristensector. New Orleans werd door orkaan Katrina van de kaart geveegd en kwam daardoor op de kaart te staan. Het gebrek aan aandacht van beleidsmakers enerzijds en de overdadige aandacht van goedbedoelende helpers anderzijds hebben in het toch al