De coronaperiode – om hem zo maar even te noemen – is voor veel mensen een blur. Mede dankzij een gebrek aan rituele markeringen, zoals het vieren van verjaar- en feestdagen, is het lastig je te herinneren wat er ook alweer gebeurde tijdens welke lockdown. Daarnaast hebben veel levens op pauze gestaan, in de ontwikkeling

Vroeger keek ik graag naar The Jetsons, een kerngezin uit de toekomst dat een leven leidde dat opmerkelijk veel op dat van kerngezinnen uit de jaren 80 leek. Het grote verschil: ze hadden een huishoudrobot Rosie. Net als de vliegende auto’s die me toen beloofd zijn, zijn die huishoudrobots sciencefiction gebleven. Volgens The Washington Post

Via de weekendbijlage van X, Y of Einstein kwam ik bij een geweldige blogpost van onderwijsjournalist Audrey Watters, oorspronkelijk een lezing uit 2015. Watters traceert de vaak vergeten geschiedenis van het onderwijs van de toekomst. Want wie denkt dat techno-optimisme in educatie nieuw is, heeft het natuurlijk mis. Hoe dachten we vroeger dat we in

Pew Internet vroeg een groep van bijna duizend deskundigen op het gebied van technologie, communicatie en sociale verandering naar hun ideeën over het leven in 2025. Hun verwachting is, niet verrassend, dat onze band met technologie nog dieper zal worden. We gaan naar een ‘tele-alles’-wereld, en dat slecht nieuws. We gaan steeds meer steunen op

Via Pedro’s de Bruyckere’s blog kwam ik op dit (oude) stuk over de paperclip. Dit jaar is het papierklemmetje 120 jaar oud, en aan het ontwerp is al die jaren niets veranderd. Slate-auteur Sara Goldsmith beschrijft de geschiedenis van de paperclip, die te lezen is als een lofzang. De paperclip is perfect, en valt niet

Disruptie is voor mij een ongelooflijk jeukwoord, niet omdat ik tegen vernieuwing zou zijn, maar disruptie bevat vaak de idee van ‘alles moet op de schop’ voor anders en beter. Of nog erger: alles moet kapot. Maar soms, heel soms, is de vraag hoe anders en nieuw iets wel is. Deze tweet van Linda toont

Als geluid een object raakt, veroorzaakt het kleine vibraties. Onderzoekers van MIT zijn erin geslaagd om uit een video van die kleine vibraties het oorspronkelijke geluid te reconstrueren. Dat betekent dat een zakje chips of een snoeppapiertje of een filmpje dienst kan doen als visuele microfoon: “The group tested an eclectic selection of materials, including

Weet je nog hoe Facebook was toen je er net op zat? Ik heb zelf in 2008 mijn profiel aangemaakt en ik weet nog dat de ervaring heel anders was (er was bijvoorbeeld geen newsfeed en iets dat ‘superwall’ heette) maar ik kan me er al nauwelijks iets meer van herinneren. Er zijn screenshots te

In de toekomst hebben we vliegende auto’s, hooverboards en jetpacks. De mens wil vliegen, en een miniraket in een rugzak lijkt gewoon awesome. Populaire cultuur zit er vol mee – van James Bond in Thunderball via Bobba Fett in Star Wars: The Empire Strikes Back tot Tony Stark in Ironman*, maar in de werkelijkheid blijft het

Wat je vandaag in je mond stopt, bepaalt hoe je er morgen uitziet. In de spiegel zie je een reflectie van het nu. Kan een spiegel je ook laten zien hoe je er in de toekomst uitziet? Studenten van het Copenhagen Institute of Interaction Design hebben een prototype gemaakt dat precies dat doet. Op basis van allerlei

In het nieuwe boek van Marc Elchardus, Voorbij het narratief van neergang, bevestigt de socioloog het onderscheid tussen globaal en persoonlijk optimisme bij onze Vlaamse jongvolwassenen. Je zou het kunnen omschrijven als: de wereld is om zeep, maar met mij komt het goed. Dat jongeren vandaag de toekomst somber inzien is niet te verwonderen. Dagelijks worden we

In Amsterdam schijnt het kantoor van de toekomst te staan. Bloomberg schreef vorige week een artikel over The Edge, een kantoorgebouw aan de Zuidas dat de titel meest duurzaam kantoor mag dragen (met een duurzaamheidsscore van 98,4% – wat dat ook moge betekenen). Dat betekent zaken als zonnepanelen en waterbuizen. De hoofdhuurder is Deloitte dat in samenwerking met